Az önce bir başlıkta* gördüm. yapmayın gençler taş kesilir, çarpılırsınız. o nasıl bir laf öyle? atay dediğimiz müellif, öyle her kafanın alacağı bir adam değildir. kitaplarını okurken hep duygulanırım. nedeni şu ki, çok samimi gelir. hani bi çıkmaz da sıkışır ya insan, oradan bağırır, yardım ister. atay yazarken hep sıkışmış gibi geliyo bana. adamın tek derdi anlaşılmaktı. hadi o zaman anlamadılar, şimdi bin tane makale yazılmış üzerine aç bir oku. vasat ne la?
