parça bir bebeğin doğuşundaki saflık ile başlar... tek enstruman, hafif, yavaş, derinden... devamında o bebek yavaş yavaş büyür... yeni şeyler öğrenir... artan enstruman sayısı insanda bu izlenimi yaratır... o bebek artık bir yetişkindir, hayatla yüzleşmeye gelir sıra... enstruman sayısında feci bir artış ve düzen içinde bir karmaşa başlar...
"hayatımın sonuna kadar arkada bu fon çalsa" dersin... hiç bitmesin istersin... *... sonunda da eser öyle bir biter ki, öldün sanarsın...
ilerde olur da intihar etmeyi düşünürsen bu parça tam senlik dostum... ölmeden önce bir kere daha yaşamış olursun hem...
