Üniversite yaşantım boyunca yalnız yaşadım, bir insanın üniversite hayatında arkadaşlarıyla yaşaması gereken ne varsa hepsini yaşadım.
Flört ettiğim insanlar da oldu hatta çok fazla oldu bir kısmını ben istemedim, bir kısmı beni istemedi geri kalan yüzde sekseni ise cinsellik odaklı yaklaşıp o yola gelmediğimi görünce zaten ilişki içine girmemek için koşarak uzaklaştı.
Ulan ben hayatımda sadece bir kişiyle bak tek bir kişiyle diyorum hayatımı paylaşmak istedim. Beni çok sevsin, pamuklara sarmalasın, üstüme titresin, el üstünde tutsun, özgüven eksikliğimi telafi etsin, komplekslerimi perdelesin diyen o beyinsizlerden hiç olmadım.
Hep istedim ki kahvaltı masama bir tabak daha koyayım, şekerini atıp çayını karıştırayım. Kahvaltı masalarında karşılıklı uzun uzun muhabbetler edelim edebiyattan, hayattan, siyasetten, sikindirik büfenin tuzlu peynirinden konuşalım istedim.
Arkadaşlık edelim işte birbirimize ama ben onun karakterini seveyim, o benim insanlığımı sevsin. Evvela insan olarak sevelim birbirimizi. Hayatımda, evimde, ocağımda neyim varsa paylaşayım istedim işte. Hiç neyi varsa benim olsun demedim. Ben ona hep hayatımdan bir parça sunmak istedim.
Şimdi 6 ay sonra o güzel evimi bir dolu yaşanmışlık ve bir dolu yaşanamamışlıkla kapatacağım. Ve bu nasıl acı koyuyor tahmin edemezsiniz.
23 yaşımın son dönemecinde, 4 yıllık yalnızlık, bir asırlık tamamlanamamışlıkla hayatıma yeni bir yön verme arifesindeyim.
Allahım ne olur duy şu kulunun sesini.
Senin kuluna kul olmaya değil kulunun canına yoldaş olmaya geldim.
