öyle bir boşluk içerisindeyim ki canım derdimi buraya yazmak dahi istemiyor. sürekli itiraflardan kaçıyorum. yalnızca itiraflardan değil, canımı acıtacağını düşündüğüm herşeyden, herkesten. sanırım bu yüzden ya canım acır korkusuyla yada mutlu olacağıma inancım olmamasından mutlu olamıyorum. bilemiyorum. şu sıralar tek yaptığım hüzünlü filmler izleyip, dokunaklı şarkılar dinleyip, birkaç güzel dize şiir okuyup kendime yapay acılar yaratmak. çünkü ben acı çekmesini bile bilmiyorum sözlük.
