bundan yaklaşık 10 yıl önce Malatya'da bir kahvede kış günü okey oynuyoruz. Dışarıda hava çok soğuk. içeri giren selamsız sabahsız giriyor azarlar gibi Kahveci'den Çay istiyor.
Derken down sendromlu bir genç girdi kahveye. Girerken ayaklarını paspasa sildi herkesi selamladı. Boş bir masaya oturdu "lütfen" diyerek Çay istedi.
işte o an zaman durdu o kahvede. Çay kaşığının şıngırtısı, Muhtar'ın şişko götünün Altında inileyen sandalyenin ritmik gıcırtısı, Taşların ıskartadaki bilindik tıkırtısı. "Koz ver" diye elindeki kağıdı yumruğuyla beraber masaya vuran adamın sıkıntısı hepsi birden durdu.
Çıt çıkmadı bir zaman.
Bütün kahve içeri giren down sendromlu gence kitlenmiş bakarken elemanın yalnızca dudakları seğirir gibi kendiliğinden anlık gülümseyip tekrar eski haline döndü.
işte tam bu an kahveci bu selamsız tayfasına hitaben "size insan diyenin" diye başlayıp "ölmüş nenesinden tut doğmamış çocuğuna kadar" Kapağı açılmadık küfürler etti "alenen"
ilginçtir kimse üstüne alınmadı pek. Yine aynı yüzsüzlükle muhabbetlerine devam etti bu selamsız grubu.
