insanın kendi kendine attığı en büyük kazıktır belki de...
akıl başı terk eder. hayat yavaşlar, anlamsızlaşır. insan kendini kandırmaya çalışır "gitti o ! geri gelmeyecek !" diye. olmaz, olamaz. inanmak zor ama gerçekler acı...
yine de bir "belki" tınlar göğsünüzdeki tapınakların duvarlarında. ve günler, haftalar, aylar pencere kenarında heba olur; hiç gelmeyecek birini bekleyerek.
