28. kez ayrışılı kadar ilginç değildir. sabahın 5inde havaalanında beklerken annenin duygusallığı tavan yapmış ve saçmalamaya başlamıştır. üşüyor musun, ne oldu, aç mısın... babanınsa mücadeleci ve sağlam duruşuna duygusallık karışmıştır. evin generali artık esir düşmüş bir teğmene dönmüştür. dolayısıyla her şeye anlam vermeye ve telaş- üzüntü yapmaya başlayan bu çiftin en temel, içgüdüsel, en ortak konusu ise benim aç olup olmadığımdır doğal olarak. ''bak şurda simit sarayı var. aç mısın? ama oraya gidene kadar.. iki....üç.... x saat aç kalıcaksın.''
canım anam-babam benim, ben havaalanında bir cappy şeftaliye 9 lira verir miyim? siz bilmezsiniz, ben sokaklarda yattım, günlerce aç yaşadım. o ülkede sizin kurallarınız geçerli değil.
herneyse, en sonunda kalp kırma cesareti gösterilip '' burada beklemeyelim ben gidiyorum el bagajı falan da var vsvsvs. diyerek ayrılınır.
sonra rahatsız bir ayrılık, buruk bir özgürlük başlar.
her zamankinden ne daha fazla güzel, ne daha az kötüdür.
üstü açık bir hapishaneye tatile gitmektir gurbet.
