macera için okuyan, edebi meselelerden uzak, herhangi bir insandır. o sadece okuduğu romandaki kahramanların başına gelenlere dizi izler gibi bakar. herkes edebiyat uzmanı olmak veya hassas bir estetik algı geliştirmek zorunda değil tabii ki.
ama bu tiplerin arasından bir de her yerde olduğu gibi ukala , hem cahil hem çok bilmiş kişilikler çıkar ki işte evlere şenlik olanlar bunlardır. "kafka" nın adını duymuş, okuduğunda bir şey anlamamış; tolstoy'un, dosto'nun, balzac'ın, zola'nın niye önemli yazar olduklarını asla çözememiş, moda olduğu için öyle denildiğini sanan, bir de küçük aklı ile ıvır zıvır karalayan insanlarla klasik yazarları aynı cümlede kıyaslayabilen tosbağalardır.
bu talebeler, duygusal, melankolik cümleleri arka arkaya sıralayan her adamı şiir yazıyor sanıp hakiki şairlerin yanına adlarını yazarlar ya, işte bu dünyanın çivisinin çıktığının alametlerindendir.
sadece şu örneği vereyim, asırlar önceki şairler arasında öyleleri vardı ki; adam o anda söylediği bir şiirin ritmi ile develeri, atları istediği tempoda koşturup yürütüyor, hatta yorgunluktan çatlayana kadar hayvanın koşmasını sağlayarak yeteneklerini ıspatladıkları oluyordu. bir şarkının içinize işlemesi gibi, kelimeler sizi kendinizden geçiriyordu. şiir denilen şey buydu işte.
