Çok üzücü ve hüzünlü bir duruma sürükler insanı. Bir zamanlar gülüp kahkaha attığınız, birlikte üzüldüğünüz insanlarla bir kafede oturursunuz. Evet. Sadece oturursunuz. O buluşma sadece "bi' ara buluşalım uzun zamandır görüşmüyoruz." un eseridir. Birbirinizin yüzüne boş boş bakarsınız. Konuşacak konu bulamazsınız. Bunu fark edip ortamın suskunluğunu sıradan mevzuları konuşarak bozmaya çalışırsınız. Ama herkes her şeyin farkındadır. Hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını masadaki herkes bilir ve bilmiyormuş gibi davranır. Kimse eskisi kadar samimi olamaz. üzerinden çok zaman geçtiği için herkes artık farklı birer kişiliktir. Diyalektik yine yapmıştır yapacağını.
