Ben istemiyorum. Bak ergen falan da değilim. 26 yaşındayım. Belli bir yaşım var. Şu ana kadar hiçbir erkek ilgimi çekmedi. Hiçbir zaman ne evlenmeyi düşündüm ne de aileyi. Hele hele bir çocuk edinmeyi. Çoğu insan sırf bencilliği için çocuk sahibi olmak istiyor. ileride yalnız kalmamak içinmiş, malını bırakmak içinmiş, evliliğin devamı içinmiş falan filan... kimse düşünmüyor bu çocuğun hali ne olacak? Ben bu çocuğu doğru dürüst bir hayat sağlayabilecek miyim? Ben anne/baba olabilecek biri miyim?
Ben yapamam. Bir kere ben anne olacak meziyete sahip değilim. Bunu biliyorum. Kafam eser oraya giderim, kafam eser eve gitmem. Zaten meslek gereği oradan oraya gezen biriyim. Bu çocuğun hayatı nasıl olacak 1 yıl bir şehirde 2 yıl başka şehirde? Evden kaçta çıkacağım belli değil akşama gelecek miyim belli değil bu çocuk nasıl yaşar? Benim karakterimde bir insan nasıl anne olur. Sinirli, mükemmeliyetçi, nerede ne diyeceğini bilmeyen, dünyadaki hiçbir şeyi gram umursamayan biri bir çocuğun sorumluluğunu nasıl alacak? Her gün yemek hazırlayacak, konuşacak, sevgi gösterecek. Ben sevgi ne onu bilmem lan. Sonra bakalım bu çocuğun babası iyi biri olabilecek mi? Ya babasız büyürse ne yapacak bu çocuk ben o vebali nasıl alacağım? Ya da bana bir bok oldu annesiz olacak bunu yaşatmaya ne hakkım var? Ulan siz kolay sanıyorsunuz. Sanıyorsunuz "çocuk olsun allah rızkını verir". O iş öyle değil. 10 çocuk yapıp boktan hayat vermek değil. Ben yapamam arkadaşım.
ben daha kendi evimi temizlemiyorum, yemek yapmıyorum dışardan yiyorum. Otel gibi kullanıyorum. Kendime bakamıyorum ben. Kendi sorumluluğumu alamıyorum. Bir çocuk edinip hayatı o masuma dar mı edeyim. Benim hayatım o kadar doğru ve düzenli değil. istemiyorum.
