Sanırım yaşadığım özlemler arasında en acısıdır.
Evimdeydim güzel evimde. Benim yatağım, benim yastığım vardı. Karşımda çalışma masam pencerenin önünde benim koltuğum vardı. Sonra gözümü açtım önce nerde olduğumu çözemedim ve tek tek gelmeye başladı anılar meğer rüyaymış evim hala yok. Şimdi kalkıp aileme anlatsam hepsi üzülecek en iyisi geldim buraya döktüm içimi. Çok özledim sözlük herbir ayrıntısını çok özledim. Külleri bile kalmadı artık.
