Aslında dizilerde falan "babasıyla sorunları olan cool çocuk" karakteri çizilse de, aslında öyle değildir gerçek olaylar. Ben gerçekten şanssız olduğumu düşünürüm. Allah affetsin çok isyan ettiğim de oldu gençliğimde. Düşünsene bir kere geleceğiz bu dünyaya hepimiz. Sadece bir babamız olacak. Ne babalar gördü bu gözlerim, çocuklarının üzerine titreyen, onları koruyup kollayan. Peki biz neden bu kadar şanssızdık? Ne suçumuz vardı doğarken? Bir daha aile sahibi olamayacağız. Lan bir annemiz, bir babamız daha olmayacak. Biz de öyle şanslı olsaydık? Babamız Eve gelince koşup sarılsaydık, korkup odalara saklanacağımıza? Her gece içkisini dolduracağımıza, oturup dertleşseydik? Her gece dövmek yerine bize el kaldıran olunca karşısında dursaydı, aslan gibi babamız var deseydik? insanların babaları eve geldi, sıcak bir ev, çocuklarıyla oturdu, konuştu, sevdi onları lan. Benim sahip olduğum tek şeyse içilen içkiler ve sabaha kadar dövülmekti. Anne zaten yok başta, baba şerefsizin teki. Ben de isterdim oysa bir yuvam olsun, bir ailem. Çocukluğuma çok acıyorum. Bomboş geçmiş en güzel zamanlarım. Keşke çocukluğuma dönsem, başka bir şehirde, başka bir ailede, başka arkadaşlıklarla.
