metrobüs, hani anlatılmaz yaşanır derler ya işte öyle bir şey. Neredeyse 5. senem oluyor metrobüsle tanışalı. Yeri geldi oturdum,yeri geldi ayakta gittim, yeni yeni akrabalar edindim, hele o sadece bakışarak telepati yoluyla küfürleştiğim, konuştuğum teyzeler, sonra oksijensiz solunum yaptığım zamanlar (kafası çok iyidir), boşalan koltuğun verdiği gerilim, kızların da tacizci olabildiğini öğrenmem. insanın ufkunu genişletiyor bir nevi.
