gün atlatmak için kurulan yersiz samimiyetler, aynı ortamda bulunulduğu için zorunda hissedilen sohbetler, yalnız kalmak korkusuyla öteden beriden öylesine edinilen arkadaşlıklar. ve bunun sonucunda iş bittiğinde yanında hiçbirinin kalmaması durumu. buradan çıkacak özet de yolun sonunda aslında yanında oldukları düşünülen insanların sadece yolun sonuna kadar eşlik ettikleri fark edildiğinde hiç hüsran yaşanmaması için, yolu yalnız yürümeli, ama emin adımlarla yürümeli.
şahsen tek tük etrafımda olan insanları günaşırı içinde bulunacağım kalabalık arkadaş gruplarına yeğliyorum. ne yalnız olmak korkulacak şeydir, ne de etrafında çok insanın olmaması dert edilecek şeydir. nitekim hayattan tek başına da olunsa zevk almaya, hobi üretmeye ve bunlarla mutlu olmaya bakılmalı.
