Geçenlerde aldatıldığımı öğrenmişim, kordonda anıtın önünde böğürüyorum kendi kendime. Bir ufaklık geldi yanıma. Abla niye ağlıyorsun? Ya dedim çocuk git sinir krizi geçircem sana yazık şahit olma psikolojin bozulur... Çocuktaki cevap çok hoştu yalnız uzunca bir süre kendime gelemeyip aglamaya devam ettim. "Abla o kadar tatlısın ki sinir krizi geçireceğin zaman bile bir çocuğun psikolojisini düşünüyorsun, seni bu kadar üzen ne ise boşver, eminim sen dünyadaki en güzel gülümsemeleri alacaksın." Cevap veremedim tabi bu sözler karşısında o psikoloji ile. Neyse çocuk abla ağlama dedi gitti. O gidince sustum. Yani diyorum ki "çocuk dünyanın en değerli varlığı. insanın yüzüne gerçeği lap diye yapıştırıyor. Belki de o gece o olmasaydı gücümü toplayıp, kendimi güçlü göstereceğim başka hiçbir zamanım olmayacaktı." O geceden sonra bir daha ağlamadım. Evet canim hala acıyor. Ama geçer be vakti ile.
