doğup büyüdüğümüz çevre itibariyle; gözlerimiz belirli bir fiziki yapıyı arzularken, kulaklarımız belirli kalıplardaki sevgi sözcüklerini duymak zorundaymış gibi hissediyoruz. Çocukluğumuzdan beridir yaşadığımız toplum ve üzerimizde çok etkisi olan medya, üzüntünün, sevincin, heyecanın ne olduğunu gerçekten ziyade bir "gerçeklik" olarak yapay bir şekilde bizlere aktardığı için, bizler, sunulan kapitalist düzenin ölçülerine alışır olduk. Dolayısıyla aranılan gerçek sevgi, insanın içinin güzelliğine, duruluğuna bakılarak değil, göz zevkini tatmin etmesiyle ölçülüyor.
Nihayetinde "gerçek sevgi" bizlere hiç anlatılmadığından, nasıl arayacağımızı şaşırıp, bir çıkmaza yönleniyoruz.
