beşiktaşk'lı olmaktır aslında. o aşk'a inanmaktır.
'çocuklar inanın inanın çocuklar' daki çocuklar olmaktır, 'ezikler utanın' diye bağıran kocaman adamlar olmaktır. sadece beşiktaş takımını sevmek, kazanmasını istemek, mutluluğuna ortak olmak değildir, beşiktaş'lı olmak...
beşiktaş aşktır. beşiktaş ruhtur. ve beşiktaş'lı olmak, o aşka sahip olmak, o ruha kavuşmaktır.
bizim için mutlu olmak, alınan bir galibiyet, ve ya herhangi bir kupa da bir üst tura çıkmak demek değildir. bizim mutluluğumuz, birbirini seven aşıkların, bir göz evde sefalet içinde de olsa, birbirlerini severek yaşamalarıdır. her türlü zorluğa, çirkefe, çamura rağmen. direnerek kazanmaktır mutluluğu...
ahmet, mehmet, ertuğrul, hiç fark etmez. bunlar gelip geçici olanlardır. kalıcı olan, o aşktır.
rakip takım taraftarına, kendi futbolcularını aşağılayan bir pankant veren de beşiktaş'lıdır, futbolun başkenti ingiltere'de, takımı 8-0 yenikken bile, kısık sesine aldırmadan aşk şarkıları söyleyen de. işte sizi bizden, bizi sizden ayıran bunlardır.
her takım taraftarının imrendiği, ama tebrik etmek yerine, çekememezlik sonucu çamur attığı beşiktaş takımının taraftarı, son dakika da gelen gole de aldırmaz, ilk dakika'da rakibin attığı gole de...
onlar hepimiz zenciyiz derler, tribünlerden bütün dünya'ya... 'biz kapıcı çocuğuyuz ya siz' diye sorarlar, kimin çocuğu oldukları belli olmayanlara... futbol devi liverpool karşısında 2-0 öne geçtikten sonra bile; 'şehitler ölmez vatan bölünmez' diye bağırırlar. ama ne bilir bunları, misak-ı milliyi bölmeye çalışanlar. onların bir muz cumhuriyeti vardır, ee muz cumhuriyetini en iyi yönetecek olan da malumunuz, maymundur...
-ne şimşekler gördü o, ne fırtınalar... bilmezler gülenler kartallar yüksek uçar!-
