An itibariyle kalbime zıpkınla vurulmuş gibi hissediyorum, ağlamak istiyorum fakat ağlayamıyorum. Her şeyin gözünün önünde oluyor olması ve senin hiçbir şey yapamaman, hala aynı şeyleri hissetmene rağmen senin dısında herkesin hayatına devam edebılıyor olması bu zıpkını bileyen yegane şey, eylemsizlik.
Bunun bir gün olacağını biliyordum fakat bu kadar hızlı, bir şeyler hala tazeyken ve üstelik tanışılan ortamda.. Bilmiyorum sözlük, tek demek istediğim aslında seni çok seviyorum ama seni çokta sevmiyorum be sözlük. insanların çıkarına calısıyorsun, genelin mutluluğuna değil. Aslında biliyor musun senden son günlerde nefrette etmeye başladım; içindeki insanları zindana hapseder gibi birbirine muhtac edıyorsun. Burada yazdığımız her şey bir gün arkamızdan vuruyor bizleri. bazen başkası hakkında yazıyorsun, sonra bir mesaj geliyor o entrylerı silebılır mısın gibisinden. Ailesi görmesin diyedir diyorsun, inanıyorsun fakat bir gün öğreniyorsun ki senin yüzünü görmek için uzun yollar kat ettiğin insan artık başkasının yüzüne bakıyor.. Ne denilebilir ki. Umarım o başkasına benden bahsetmez, umarım beni ne derece benimsediğini anlatmaz, umarım hayatına dosdogru bakar ve gerideki yaşanmayanları başkasıyla daha mutlu yaşar.
Neyse, sonuna "nokta" konulamayan tüm cümleler için, yaşattığın her tecrübe için, tanıştırdığın o özel insanlar için, insanlara birbirine entryler aracılığıyla laflar söyleme imkanı verdiğin için, hayatımın en güzel günlerını yasamamı sağladığın için sana çok teşekkür ederim. Sana da teşekkürler nokta.
