Benim o insan yani nasıl desem 17 yaşımda olmama rağmen akranlarım ile karşılaştırıldığımda onlara oranla daha fazla olgunum. Bunun nedenleri ilk olarak abimin ailemizde engelli olarak dünyaya gelmesi neden oldu. Yani abimin engelli olması bana dünyada sadece benim olmadığımı ve dünyanın benim çevremde dönmediğini öğretti. Küçük yaştan itibaren ailem ile beraber abimin sorunları ile uğraştık ve bu sorunlar bana gerçek hayattada bişeyler için gerek abim gerekse ailem için savaşmam gerektiğini öğretti. Kendimi düşünmüyosam bile annemin bana dediği biz tek umudumuzu sana bağladık lafını duyduğumdan bu güne pes etmemem, edemeyeceğimi anladım. Abime yardımcı olmak bende yardımseverlik duygusunu geliştirdi. Gerek engelli bireylere gerekse yardıma ihtiyacı olanlara yardım etmenin ne kadar güzel bir şey olduğunu öğrendim. Diğer arkadaşlarım konusuna gelirsek. Benim yaşımdaki diğer kişilerin hayatında üzülmeye değmiyecek konuları anlatıp ağlamalarından nefret etmeye başladım. Yani sanki kendi üzerindenki dert dünyanın en kötü derdiymiş gibi davranıyolarlar ve sanki bu dünyada onlardan başka kimse üzülmüyor diye düşünüyorlar.
