bir dizi içinde bu kadar "ölüm" barındırırken nasıl bu kadar sevimli olabilir dedirten dizi. arka fondaki karizmatik sesin "şu insan şu kadar yıl şu kadar gün şu kadar saat şu kadar dakikadır hayatta" cümlesini, öpüşememelerine chuck'ın bulduğu çözümü *, ne bileyim işte herşeyini sevdim bu dizinin. ama bu senarist grevi heroes'dan sonra bu dizide de mi beni sırtımdan vurdu ya :(
