Ebeveynlerin kendilerinden ziyade doğacak olanı düşünmeleri gerekir. Çünkü hayatı boyunca acı çekecektir.
Bedensel engelli ise hep normal olmak isteyecek ama asla olamayacaktır. Bakıcak, özenicek, yapmaya çalışıcak ama asla çevresindekiler gibi bir hayatı olmayacaktır. Bir şeyler başarmış gibi görünüp, normal hissetmeye ve hissettirmeye çalışsada içten içe işkence çekecektir.
Zihinsel engelli ise zaten algılayamadığı hayatta ebeveynler için işkenceye dönüşecektir. Farkındalık diye bir şeyden yoksun halde yalnızca DNA'sında kodlu olan içgüdülere göre hareket etmeye çalışıcaktır.
Kimsenin acı çekmemesi yol yakınken sonlandırmak en iyisidir. Yaşama hakkını elinden alamazsın diye çıkışana; sana ona bir ömür boyu işkence çektirme hakkını kim verdi diye sormak lazım.
