lisedeyse şayet, sınıfın en delikanlısı, en ağır abisidir. kimisi hakikaten zekasal olarak geri olmakla birlikte bir kısmı derse katılmaya tenezzül etmeyen, eğitim sisteminin çarpıklığını ve işe yaramazlığını, hocaları tarafından dürtüldüğü her vakit yüzlerine vurmaktan sakınmayan, hocaların ve öğrencilerin angut olanlarının tırstığı, aklı başında olanların esprileriyle hayata döndüğü, dert babası kimselerdir. bunlar genellikle yalnız otururlar, kimi zaman arkada makara yapar, kimi zaman sıkıntıya düşüp "abi bu ders yanına oturabilir miyim" diyen arkadaşlarına kucak açarlar. bu vatandaşlar kızlara yalakalık yapan tipleri de hiç sevmezler. kız erkek ayrımı yapmaz, can sıkan her kim ise lafı gediğine oturturlar. henüz ergenlik döneminde olan kız öğrenciler o orantısız vücutlarının farkında olmasalar da aileleri tarafından kendilerine daima "prenses" muamelesi yapıldığı için kendilerini heidi klum zanneden o küçük kızlar, lisenin başlangıcındayken kendisinden nefret ederler, ve fakat daha sonra o yalaka tiplerin sığlıklarını anlayınca koşup geldikleri insan yine arka sırada oturandır. Kendisine bir çok kez "ey arka sırada oturan arkadaş, ben seni çok yanlış tanımışım, keşke daha önceden tanısaymışım" nidalarıyla sarılırlar. Sona doğru yaklaşıldıkça ilan-ı aşk sayısı artar, lakin sınıfta en arka sırada oturan öğrenciden bekledikleri tepkiyi alamazlar. çünkü o her zaman ağır abidir, gerçekçidir, önde onlar fingirdeşirken o arkada hepsinin ne haltlar karıştırdığını görmüş, tek başına oturduğu ve derslere katılmadığı için düşünecek, okuyacak çok vakti olmuştur. yapılan ilan-ı aşkın fason olduğunu bilmektedir. şahsı geldiği hızla en önlere ve geçmişine geri gönderir.
