oldu işte 27 yaşındayım artık. televizyonda rıdvan dilmen konuşuyor, dışarıda kar yağıyor, babam diğer odada çay içiyor... çok alelade bir gün yaşıyoruz malatyada. çocukken hayallerin sınırı olmuyor hani, mutlaka çok güzel bir kitap yazacağımı, çok sevdiğim bir işim olacağını, çok güzel bir aşk yaşayacağımı falan sanıyordum. haha çocukluk işte. dün bir dize paylaşmışlardı sözlükte: "ah gençliğim senle ben zamansız karşılaştık." diyordu. gerçekten öyleymiş. yeniden 17 yaşıma dönsem farklı bir yol çizerdim galiba kendime. keşke demenin manası yok tabi ama insan bazen üzülüyor. neyse işte hasılıkelam bu sene bazı güzel şeyler olmasını allahtan niyaz ediyorum. umudu azalan adamdan umudu tükenen adama geçmek istemiyorum. bu arada doğumgünümü avea ve miles and smiles kutladı sadece.
