insan ne yaparsa kendine yapar. Her gece bir yıldız olayım derken kayarlar. Kendini tüketir insan sonuçta. Sık sık tekrarlayan aşırı yoğun öfke nöbetlerinin özünde kendine olan öfke olur çoğu zaman bence. Bana öyle geliyor yani, bilemiyorum. Diğer yandan ise insanların bir şeylere kızması da güzel geliyor bana. Öfkelenecek şey de çok. Ama sırf yaralamak için kendini savaşa sürmek, ilgi isteği, kaygı, aidiyet hissi ya da daha bilinçli komplike kazanımlar edinme sevdasına da olsa duvarların ardından karşı tarafa el bombası atma psikolojisi sağlıklı değil gibi. Bakarsın ki bu çatışma arzusuyla birlikte aldığı -sözlük deyimiyle- ayarlar uzun vadede olumluya da dönebilir kişi adına. Yeminlen, şimdi bu kadar uzun entari niye kasıyorum diyecek oldum. Kaşarlanmış, yüzsüz tiplerdense bazen debelenenler daha iyi yerine göre de. Bi' çırpınış var yani.
