Sahip olduğum şeydir. Önceden tanışırdık onunla ama konuştuğumuz toplam cümle sayısı en fazla 20dir. Sonra ne oldu bilmiyorum, istek göndermiş bana. Kabul etmedim ilk ne gerek var dedim. Birkaç ay sonra tekrar attı. Bi duvarına girdim baktım, mizah anlayışı güzel bakış açısı benim gibi bir çocuk. Çok da sessiz. Dedim kabul edeyim bakalım nolcak. Mesaj attı sonra konuştuk konuştuk dedim lan bu çocuk aynı ben. Yaşanılan şeyler olsun çekilen acılar zevkler ilgi duyulan şeyler aynı. Konuşma tarzımız huylarımız bile aynı zaten ben de çok içedönük çekingen dış dünyayla alakası olmayan fakat bir tumblr insanı da olmayan kimseyle konuşmayan kendi halinde biriyim. Arkadaşım olan insan sayısı en fazla 3 dış dünyadan okuldan hiç arkadaşım yok. Aslında bu kendim istediğimden kendimi kimseye yakın göremediğimden. Yani bu çocuk bana çok değişik geldi ne bileyim ifade bile edemiyorum. Bu çocuktan önce 1.5 ay bakkala gitmek için bile evden dışarı çıkmayan sürekli acı çeken kendini odasına kapatan insan yüzü görünce deliren ağlama krizlerine giren ben güler oldum mutluluğu hisseder oldum. Benim yaralarımı sarmayı bırak ilaç oldu bu çocuk. Kabuk bağlatmak yerine iyileştirdi. Nasıl olduğunu anlayamadığım bi şekilde konuştuktan 2 ay sonra çıkmaya başladık. Tam olarak seviyorum demek için henüz erkendi ama yanında öyle mutluydum o varken öyle huzurluydum ki dert tasa kalmıyordu bende. Çekingenliğimden konuşamıyordum da ne desem diye düşünüp duruyordum. Ne desem de o sesini duysam ne desem de tek bir cümlesiyle yine beni güldürmeyi başarsa. Sonra beni sevdiğini söyledi, diyorum ya demek için henüz çok erkendi diye, eğer sevmiyorum deseydim onu daha kazanamadan kaybedeceğimi, tek kurtuluş yolumu yine tek bir cümleyle yitireceğimi düşündüm. Ben de söyledim sevdiğimi hafif huzursuz bir şekilde. ilk haftalarda zorlandım biraz, hiç alışık değildim çünkü yaklaşık 1.5 senedir 2 seneye yakın süredir sevgilim olmamıştı ve gerçekten zorlanıyordum. Ben ise onun ilkiydim, diğer sevgilileri hep sanalmış. ilk ben öptüm ilk ben sarıldım ilk ben elini tuttum. ilk ben sevdim. Beni de gerçekten ilk o sevdi. Biz onunla ne zorluklar atlattık nelerle boğuştuk be sözlük. Annesinin yapmadığım bir şeyden dolayı birdenbire gelip saçımı başımı yolmasını sonra tüm sokakta tüm herkesin yanında bana ağır hakaretler küfürler edişini mi, sinemadan sırf öpüştük diye atılmamızı mı, birbirimizden yarım sene mecburen ayrı kalmak zorunda olmamızı mı, hangi birini anlatayım. Hala annesiyle ilgili sorunlarım var, hala o benden ben ondan ölümüne nefret ediyoruz ve ilişkimizin hala sürdüğünü bilmiyor ama ne önemi var ki. Seviyorum abi ben bu adamı. Bu benim evleneceğim adam, bu benim hayallerimde hep karşıma çıkmasını dilediğim adam. Bu adam benim bu zamana kadarki en güzel halimi de en çirkin halimi de en iğrenç veya en muhteşem, en doğal veya en süslü halimi gören adam. Sevdiğiniz insanın göğsüne yattığınızda ona olan sevginizden sessiz sessiz ama hüngür hüngür saf bi şekilde ağladınız mı hiç? Gözyaşlarınız sırf ona duyduğunuz aşktan aktı mı kendiliğinden? Benim oldu. Biz her türlü şeyi yaşadık onunla. Onun hayatındaki eksikliği ben doldurmaya çalıştım, benimkileri o. Adım gibi eminim ki bizi ayıracak tek şey ölüm olacak sözlük. Bizi koparacak tek şey bu olacak. Hiçkimse onun gibi değil. Hiçkimse onu benim gördüğüm gibi göremeyecek. Buna adım gibi eminim. 6-7 yıl sonra buraya yazdığım şey tam da onunla aynı 2 küçük çocuğa nasıl bakıyor oluşumuz olacak.
