başlığın aslı "vesikalık fotoğraf çektirirken kravat takan orta iki terk adamlar" olacaktı ama karakter sınırına takıldığı için böyle oldu.
herkesin çevresinde vardır bu adamlardan. bir fabrikada işçi olarak çalışıyordur belki ya da en fazla mahalle arasında küçük bir bakkalı vardır. resmi bir iş için vesikalık fotoğraf çektirmek istediğinde evin bir köşesinde duran, sadece o iş kullandığı, rengi solmaya yüz tutmuş kravatını geçirir gömleğinin yakasından. o kravat emanet gibi durur üzerinde bunu hepimiz fark ederiz. kendi de bilir aslında.
işte bu an benim hayatımın bütünü be sözlük. kendimi hiçbir yere, hiçbir şeye ait hissedemiyorum. bu yüzdendir ki hayatım 8 metreküp bir beton prizmanın içine hapsolmuş normalleşemiyorum bir türlü. çok imreniyorum şu arabanın 0dan 100e kaç saniyede çıktığının muhabbetini yapan elamanlara, kate upton'un memelerini konuşanlara. geçenlerde bir hafta sonu "ulan şu hafta sonunu da bu lanet odada geçirmiyecem" dedim aldım telefonu rehberi kurcaladım bir çay içelim diyebileceğim kimsenin olmadığını fark ettim. var tabi bir kaç tane arkadaşım ama arasam hepsi ne kadar önemli bir işinin olduğuna ikna etmeye çabalayacak biliyorum. biliyorum çünkü bu filmi görmüştüm ben. burada size yalnızlık ajitasyonu yapmıyorum. bunun benim suçum ya da en azından hatam olduğunu da biliyorum. ama insan anlatmak istiyor be. şu hayatta betonarmeden daha önemli şeyler de var demek istiyor insan. dinleyecek kimse de olmayınca ben de böyle sizin kafanızı sikiyorum.
ve hatalarımdan ders çıkarmak isteyenlere birkaç tavsiyede bulunayım;
1. derslerinize girin (öğrenciyseniz),
2. arkadaş edinin onlarla sikik sikik muhabbetler edin,
3. birini seviyorsanız 4 yıl boyunca mal gibi uzaktan izlemeyin,
4. yalnız kalmayın amına koyayım.
5. kendinizi çok üzmeyin lan.
