sanılanın aksine yahudi ve islam etksinden değil bizzat bizansın kendi iç dinamiğinde gelişmiş ve gene kendi iç dinamiğinde çözülme kavuşmuş bir sorundur. sorun resimlerin tahrip edilmesi olarak görülse de bu sonuçtur. esas sorun manastır hayatı etrafında koparılan halkın devlette vergi vermemesi ve askerden muaf hale gelmesidir. bunun yanında bir sorun da köylünün toprakları terk etmesi vardır, köylüler toprakları terk edince bu topraklar boş kalıyor. hatta manastırların halk üzerinde etkisi o kadar artıyor ki halk varını yoğunu bunlara harcıyor ve böylece manastırlar zenginleşerek daha fazla toprak elde ediyorlar.
bu dönemlerde dış sorunlar da vardır, arap ve sarsani saldırıları ayrıca türk saldırıları buna örnektir. böyle bir durumda ordunun güç kaybetmesi korkunç sorunlar doğurur.
ııı. leon böyle bir dönemde bu duruma el atmış ve reformlarla bu durumu düzeltme yoluna gitmiştir.
ikonoklasma asla bir sanat karşıtlığı da değildir, içinde tasvir yasağı vardır demek de doğru değildir. hayvan tasvirleri serbest bırakılmış sadece aziz, meyrem ana, isa gibi uhrevi kişilerin resmedilmesi yasaklanmıştır. burada kendi içinde olan teolojik tartışma resme aşırı değer verilmesi üzerine özden kopma tartışmasıdır. bu resimlerin iyileştirici etkisi olduğuna bile inanacak kadar insanlar kendini kaptırmıştır, bu da resme m yoksa içinde olan manaya mı tapıyorlar konusunda tartışma yaratmıştır.
bu yönden etkileri sürmüştür durumun. ayrıca bu sadece doğu hristiyanlığını etkilemiştir batı papa ikonoklazmayı reddetmiştir. batılı sanatçılar bu yüzden daha serbesttir o dönemde bu konuda.
ancak temel mantık: resim veya din alehtarlığı değil o zamanın politik gerekliliği üzerine bir darbedir bu durum. resme darbe vurulmasının altında ise kilisenin en güçlü yanının bu olduğu fikri vardır.
