kendi babamdan bilirim.
babam sert adamdır asabidir, sevgisini de pek belli eden kimselerden değildir.
lakin ağır adamdır; adab ı muaşerete, itidale son derece önem verir.
sadece kendisi değil, çevresindekilerin de toplum içinde gerekli disipline riayet etmeleri yönünde son derece beklenti içindedir. hatta bu yönde müdahalecidir de...
işte bu adam, babalığın nasıl bir duygu olduğunu, insanı nasıl da gözü kara bir varlık haline getirdiğini bir olay vesilesiyle bana çok iyi göstermiştir.
ben henüz ortaokul çocuğu iken, babam ve birkaç arkadaşı ile ikamet ettiğimiz ilçenin çarşı merkezinde yürüyorduk.
yolumuza benden birkaç yaş büyük bir çocuk geldi.
beyinsizin evladı işte, sadece yanımdan geçti ve geçerken de burnumun üstüne bir yumruk indirdi.
e bilirsiniz işte burun hassastır. en ufak bir darbede gözler yaşarır falan...
benim de gözlerim yaşardı.
bu hadiseye yakinen şahit olan babam, o toplum odaklı adam, o itidal adamı, gözü yaşlı çocuğunu gördüğünde ne hissettiyse artık, çocuğu yakaladığı gibi havaya kaldırdı.
çocuk falan demeyecek, parçalayacak adeta...
çocuğun yanında olan 25 li yaşlardaki abisi nasıl feryad ediyor, nasıl bağırıyor o kalabalıkta anlatamam.
çevredekiler ve babamın arkadaşları da araya girdi.
aldılar çocuğu babamın elleri arasından.
çocuğu incitmemişti ama incitilecek bir varlık olsaydı parça pinçik edecekti o öfkeyle...
babam bir türlü sakinleşmiyor, bu sefer çocuğun abisini yere sermemek için kendini zor tutuyor.
neyse... ya sabır çekip ' size bu terbiyeyi veren ailenize yazıklar olsun.' deyip, suratlarına tükürdü.
velhasıl ı kelam, babalığın nasıl bir his olduğunu, yavrusuna dokunan bir zarar karşısında en itidalli adamları dahi nasıl tetiklediğini orada görmüştüm.
