bir fabrika düşünün, olabildiğince eski, belki binlerce emekçiye ekmek kapısı olmuş bir fabrika. üzerinde 1978 yaziyor.
bina o kadar eski ki; üzerinde yılların ağırlığı var. onlarca hükümet görmüş, onlarca kriz görmüş.
o fabrika tüm agirligiyla yillara meydan okurken önüne küçük bir kulübe kondurmuslar.
icinde yaslica, biyikli bir abimiz var. belki yillardir o fabrikayi bekliyor.
içeride sari sönük bir isik, görevi sadece kendini isitmak olan bir ısıtıcı ve minik bir radyo var.
abimiz dirseğini masaya dayamis radyoyu dinliyor. bir de sigara tellendirmis. sabaha kadar orda bekleyecek. televizyon bile yok iceride, sadece radyo dinleyecek sabah kadar.
otobüsteydim amcayi gördüğümde, gecenin bir yarisiydi. inip sabaha kadar sohbet etmek istedim. bir gecesine ortak olup cay icmek ne guzel olurdu.
ama icimde ukte kaldi, birgün gidecegim abimizin yanina sohbet etmek icin dedim...
O gün geldi gittim fakat abimizi göremedim.
Bomboştu ortalık. Hiçbişey kalmamış belki kapattilar fabrikayi.
Abimizi o kadar cok merak ediyorum ki nasil bir yasami vardi, nasil bekliyordu o radyoyla tek basina sabaha kadar.
Konuşmadım ya seninle abi, icimde birşey kaldı, sanki sana bi kötülük yapmışım gibi hisettim kendimi.
inşallah daha eğlenceli bir işin vardır, daha mutlusundur.
