götürdüklerinin yanında getirisinin hiç bir önemi yok..
asker çocuğu değilim belki ama asker emeklisi iki amcam bir büyükbabam var.. amcamın biriyle görüşmüyoruz diğer amcamda eşinden boşandı.. neden yazıyorum bunları.. şöyle açıklayayım.. asker olmak kötü bir meslek değil elbette pkk gibi bir illet olmasaydı başımızda... o çatışma ortamı, doğuda yaşananlar en etkilenmedim diyende bile çok derin yaralar açıyor.. sadece asker olana değil onunla birlikte bu olayların içinde olmayıp lojmanda eşinin, babasının sağ salim eve dönmesini bekleyerek heyecan içinde yaşayan ailesine de zor bir durum... bir keresinde şöyle bir olay yaşamıştık; şu anda görüşmediğimiz amcam ve ailesi bize gelmişlerdi.. yemekler yendi, sohbet için yv karşısına geçilmişken dışarda bir gürültü koptu.. bir arabanın lastiği patlamıştı sadece.. hani hergün yaşamıyor olsakta böyle bir şeyi ben ve ailem için olağan bir şeydi bu durum. ama amcam ve ailesi için aynı şeyi söylemek zordu. çünkü amcam birden ayağa fırlayıp istemsizce elini beline götürmüş, yengem kuzenime sarılmış onu koruması altına almıştı.. bizse sadece ne olduğunu anlamaya çalışıyorduk..
neden? ne yapıyordu amcamlar? sadece öylesine bir gürültüydü bu.. bize göre..
yani demem o ki güzel yazar kardeşlerim, arkadaşlarım asker çocuğu olmanın hiç bir getirisi bu psikolojiyi tedavi edemez, etmeyecek.. amcamla dargınlığımızda boktan bir sebepten. biz ne kadar onu anlamaya çalışsakta yıllarca yaşadığı olaylar adamı öyle bir duruma getirmişki.. allah ona ve ailesine sabır versin..
allah tüm kolluk kuvvetlerimize, ailelerine ve yakınlarına sabırlar versin..
ayaklarına taş değmesin.. kimsenin canı yanmasın artık..
