Bu maçın tek hikayesi var... Bir baş kaldırışın, kabullenmemenin, teslim olmaya isyanın dakikalarını izledik aslında. Hiçbir Türk takımı, böylesine küçük görüldüğü bir karşılaşmayı, bu kadar başı dik ve inançlı oynamadı. Elinden bu kadar kaçırdığı avantajı yine yakalayıp, tekrar güce dönüştürmedi, ipleri elinde tutmak adına bu kadar enerji üretmedi. Sevilla karşısında 2-0, sonrasında 3-1 yenik duruma düşüp, her yumrukta yere devrilip, sonra hiç bir şey olmamış gibi ayağa kalkmak ve savaşmaya devam etmek her takıma ait bir özellik değil. ispanya'da şok yaşanıyor, 9'uncu dakikanın alaylı gülüşlerini taşıyan dudakların, daha sonra nasıl ısırıldığını izliyorduk. Avrupalı Fenerbahçe'yi öğreniyordu. Adama çarşambayı gösterip, perşembeden mahrum eden bu delikanlıların 100 yıl önceki büyükleri, koca bir devleti kurmak için kanlarını döküyorlardı. isyan, Fenerbahçe'nin genlerindeki en kuvvetli DNA'dır. Her şey değişir, tek değişmeyen bu inattır. Bunu önce işgalciler öğrendiler. Bundan sonrası için sıraya girsinler.
