babalığın sadece maddi ihtiyaçları gidermekten ibaret sanan bir baba insanı üzer, çocukken benim babam beni kesin sevmiyor dersiniz, bir yanınız hep mutsuzdur, herdaim.
büyüyünce anlarsınız, cami'de kermes olduğunda taze yemeklerin kokusu burnuna geldiğinde telefon açıp "bişey yemeyin lan, ben geliyom şimdi", ya da mağaza'da kendine aldığı sıcak tutan çoraptan size de almasının sebebi aslında sevgisinden olduğunu..
biraz gösterebilseydi sevgisini manevi olarak keşke çocukken, çok daha mutlu olurdum hayatta diye tahmin ediyorum.
