Bir takım araştırmalar dahilinde çok ilginç bir takım sonuçlar ortaya çıkarmış şehirdir . Çernobil faciasından sonra şehirdeki neredeyse birçok insan tahliye edilmiştir . Ama kilit kelime şu ; Neredeyse . Şehri terk etmeyen insanlar var . Toprağına bağlı kalan ve şehirden tahliye edilse yaşamayacak olan . Ailesine , toprağına , mirasına sahip çıkan insanlar onlar . Birçok bilim insanı araştırmasına tabi tutmuş bu insanları . Bu insanlar topraklarına yaşıyor , radyasyonlu topraklarda ekim yapıyor , suyu içiyor , besleniyor . Evet normal şartlarda vücutlarına çok ağır toksit maddelere ve yüksek dozda radyasyona maruz kalıyorlar . Ama bir araştırma sonucu şöyle bir tablo ortaya çıkıyor :
Araştırma Pripyat şehrinde yaşayan ve çernobilden sonra şehirden gitmek zorunda kalan insanların ortalama yaşam süresini tahlil etme üzerine yapılmıştır . Araştırma sürerken bilim insanları Pripyat şehrinde yaşayan ve faciadan sonra evlerini terk etmeyen , orada kalıp bunla yüzleşen insanları da dahil etmiştir araştırmaya . Ve sonuç şok verici olmuştur . Araştırma sonuçlarına göre ; pripyat şehrinde yaşayan ve o şehri terk etmeyen , orada kalıp her saniye toksit maddelere ve radyasyona maruz kalan insanların ortalama yaşam süresi ; Pripyat şehrini terk eden ve bir daha oralara adım atmayan insanlardan ortalama 10 yıl daha fazla çıkmıştır .
Araştırmayı yapan bilim insanları hayret içinde kalıp , orada yaşayan birçok insanla röportaj yapmıştır . Ve nasıl yaşadıklarını , ne için yaşadıklarını bizzat onlardan işitmişler .
Acaba düşünüyorum da , bizi hayata bağlayan şey ; doğduğumuz , doyduğumuz , büyüdüğümüz , birkaç bin metre kareye sığdırdığımız onca güzel ve kötü anılarımızı , ailemizi , sevdiklerimizi bağlayan o toprak parçası mı ?
Tahliye sonrası evine gitmek isteyen yaşlı bir kadın ile asker arasında geçmiş bir diyalog :
+Bölgeye giremezsiniz , burası yasak bölge !
-Bir mezar kaz ve öldür beni , aksi halde , ben evime gidiyorum .
