küçüktüm o zamanlar, 11-12 yaşlarında falanım. 1 oda 1 salon eski sobalı bir evde oturuyoruz. annem asgari ücretle bir fabrikada çalışıyordu o güne kadar canını dişine takarak evi geçindirmişti hep. evin kirasıydı, faturasıydı, yeme içme masrafı hepsi annemin eline bakıyordu. bir gün annem işi bırakmak zorunda kaldı.
babam ise sorumsuz, boş gezenin boş kalfasıydı canı isterse çalışır istemezse çalışmazdı. ama annem işi bıraktığı sıralarda bir işi vardı iyi de kazanıyordu. evin tüm masrafı ona aitti artık. ama yinede annem ucu ucuna yetecek kadar para isterdi ondan, hatta bazen yetmeyecek kadar. çoğu zaman okula harçlıksız gittiğimi hatırlarım. bolluk içinde yoksulluk çekiyorduk resmen.
babam bana ve anneme hiç iyi davranmaz hep sorun çıkarır hatta annemle neredeyse her gün tartışırlardı. genelde ben uyuduktan sonra eve gelirdi ve bir şey bulup anneme bağırır çağırırdı. yine bir gün geldi yine tartışıyorlardı. sorun ise sözde annemin çok para harcıyor olmasıydı. evden bile çıkmazdı annem, nereye harcasın ki zaten aldığı üç kuruşu. bende bağrışma seslerine uyanmış her şeyi duymuştum. ben ona baba demek istemiyorum şerefsiz herif resmen siz ne yiyip içiyorsunuz bu kadar diye hesap soruyordu anneme. resmen yıllarca çalışmayıp evi aileyi sırtlayan anneme nankörlük edip hesap soruyordu. yediğimizde bile gözü vardı. anneme bidaha para vermeyeceğini bağırdı da bağırdı.
ben yine uyuyor numarası yaptım tabi. ertesi gün annemin morali bozuk mutfakta bir şeyler yapıyordu. biliyordum neden morali bozuk ama sanki bir şeyden haberim yok gibi davranıyordum. yemek saati geldi öğle vakti. ekmek alacak dahi parası olmadığından evde kalan biraz un ile ekmek yapmaya çalışmış garibim... masada o ekmekleri gördüğümde o yaşta o çocuk halimde ağlamamak için kendimi zor tuttum hala daha hatırlar hissederim. sonra sofraya oturup ooo ne güzel yapmışsın aynı köydeki gibi diye moral vermeye çalıştım. annemin ifadesi yine değişmedi. yemeği yerken ekmeği iştahla yemeye çalıştım çok güzel olmuş dedim annemin surat ifadesi yine değişmedi ağlamaklı gözlerle yemeğini yedi.
babamdan hep nefret ettim hep nefret ederim. aslında normal sıkıntısız olan hayatımızı mahvedip her türlü sıkıntıyı bize yaşattığı için.
