Küçükken abim bana vurduğunda, onun yaşlandığı ve elinin ayağının artık tutmadığı zamanını düşünüp onu dövme hayalleri kurardım. Bunları düşünürken ne kadar küçük olduğumu da belirtmezsem eğer bende yol açtığı travmayı düzgünce anlayamazsınız. Belki bir yetişkin bu kadar kin dolu olabilir ancak bir çocuk olamaz. Gerçi ben oldum. Abim benim annem babam olmaya çalışmasa beni dövecek bir abi değildi. Ancak ailem kendilerini kendi çocuklarına bile katmaya aciz bireyler olarak, abimi bana ebeveyn olmaya mecbur ettiler. Abimse bunun acısını ve tecrübesizliğini benden çıkardı. Ben bu yüzden hep kırık bir oyuncak gibi kaldım ortada. Belki çok iyi bir oyuncaktım ama bilemezdik çünkü paramparçaydım. Kendimi bir türlü sevememem, bağlanmadaki güvensizliğim, her insana beni terk edicek gözüyle bakmam baya da bundandır. Hatta o kadar bundandır ki ben bu özel hayatımı sizinle paylaşıyorum ki bir anlık öfkenizin, umursamazliginizin o küçük kardeşinizde nasıl bir etki yarattığını görün.
Edit: tamlayan eksikliği
