cevremde yasanan bunca kotulukte nefes alamiyorum artik. yolda yururken yerde dilenen evsizleri gormeye alismis olmak beni deli ediyor. artik oyle alismisiz ki onlari gormuyoruz bile. yanimiza gelip yardim isteyen, gozlerinin icine bakmaya calisan onlarca insani yok yerine koyuyoruz. dogudaki olen insanlari, oranin sucsuz halkini askerlerimizi, patlatilan bombayla hayatini kaybeden gunahsiz kimseleri o kadar gormuyoruz ki. istanbulda daha birkac gun once patlama oldu. hicbir sucu olmayan kac can gitti. ates dustugu yeri yakti bizler de ertesi gun televizyon karsisindaki yerlerimizi aldik. bu kabullenmislik, bu bataklik beni cildirtiyor. ne yapacagimi bilemiyorum. her yeni olum haberiyle yasadigim rahatliga kufur ediyorum. yoldan gecerken ben sogukta hizlica gidecegim yere gitmeye calisirken kucaginda el kadar bebegiyle yardim isteyen anneleri gorunce utaniyorum. insan olup dunyadaki bu zulme ulkemdeki bu aciya dur diyemedigim icin utaniyorum.
