Klasiklerin bir lafi var. Keynesyencilere nazaran her talebin kendi arzini degil, her arzin kendi talebini yaratacagina dair...
Adam mafya. Adam arz ediyor; devletin yetmediği yerde ben seni korurum diyor. Yani devletin prosedurlerine gerek yok, yarin bir gun devlete ters du$meyecegin ne malum diyor? Gel diyor ben seni koruyayim. Korurken de bana para ver. Ben bunu yaparken de hukumet yalayicisi olarak gozukeyim... cunku kuyruguna dokunmamak bazim tepenin.
Sonra milletvekiliydi, bakandi, sanatciydi derken bu adamin mu$terisi oluyor. Agi geni$liyor. Devlet gibi oluyor anlayacağınız. Sonra istediğini tehdit etme gucu buluyor. Oluk oluk kaninizi akitirim diyor. Bizi uzen yani ise devletin otorite bo$lugunu kapatacak mekanizmanin olmamasi. Nerden bilebilirsiniz ki polisin veya ozel harekatcinin bunla baglantisi olmadigini?
Yani devlet icinde devlet.
Gecenlerde akit gazetesinin genel yanin yönetmeni geberince ulkecek mutlu olduk. Darisi bu adamin ba$ina. Seni sevmek zorunda değiliz sedet. Ama insanlarin fikirlerine saygi duymak zorundasin.
Sen kabadayilikla katma deger uretirken o insanlar bilimle bu ulkeyi bu duruma getirdi. Kalem silahtan keskindir. Bunu unutma.
