ben erkeğim, özgüvenden yoksunum. kadının çalışması onun ekonomik özgürlük boyutlarının farkına varması, sonra kendini tanıması, sonra çevre edinmesi ve ennihayetinde de haklarını bilmesi ile gelişime açılır anbean.
ben kendimden biliyorum;
kadının gözleri açılınca benim ipe sapa gelmez fikirlerimi öğrenmesi ve onu tartması an olur hasıl olur, zaman gelir oturur benimle aynı fikir üzerinde tartışır; ve ben söyleyecek söz bulamam. işte o zaman egemenliğim tuzla buz olur, kadına artık söz geçiremem.
ben kendimden biliyorum;
"kadın olmak çok zor" demesem de içten içe biliyorum onlara toplumun ve erkeklerin neler yüklediğini. hele hele şark kültürünün bir bireyi ise o kadın, daha da bir acırım haline ama ezmeye de devam ederim. zira böyle gelmiştir, böyle de gidecektir, gitmelidir. yüzyıllık düzeni ve işime geleni ben mi yıkarım, aptal mıyım o kadar?
ben kendimden biliyorum;
yetersizliklerimi, kıskançlıklarımı, özgüvenimin kalan kısmını, dünyaya olan egemenliğimi bir eksik eteğe vermem. kadın kadınlığını bilsin, otursun köşesinde namusu ile bebelerini eylesin, büyütsün. ben evime ekmeğimi getiririm, bunun yanı sıra kumarımı da oynarım, kumamı da getiririm, akşam sabah gerekirse dayağımı da atarım. ama severim de kadınımı, kadını!
ben kendimden biliyorum;
çalışan kadın bağımsızlığı tanır, kadın olmanın farkına varır. çalışan kadın beni hem düşüncelerle, hem devrimleriyle, hem değişimiyle, hem özgüven kazanımıyla, hatta belki de allah muhafaza başka erkekle aldatır...
