ben sana zarar vermiyorum sen de bana zarar vermiyorsun ve biz 50 sene yaşıyoruz. işte ben kimseye zarar vermedim peki benim mükafatım ne diye sormak gereksizdir.
senin mükafatın zaten zararsız bir toplumda yaşaman oluyor.
uhrevi değil, kuralları rasyonel alırsak aslında senin sorunun cevabı ortaya çıkar bence.
bir toplum kuruyoruz ve insanlara eğer iyi olursalar, daha refah, daha sakin bir yerde yaşayacaklarını söylüyoruz. bunlara başkasına zarar vermenin kötü bir şey olduğunu sonrasında kendisine yansıyacağını da öğretiyoruz.
bu insanlar bunlara uyuyor ve toplum tıkırında işliyor.
peki bu insanlar aptalca bir değere mi inanmış oluyor?
demek istediğim almak istediğin menfaatin karşılığı zaten toplum içinde sana dönüyor, bunun dışında başka bir menfaat aramak uhreviyetle uğraşanların işi.
bana göre: ahlak, değer, hukuk artık ne dersek diyelim hepsi pragmatist kurallar bütünüdür. bu değerleri biz kurarız ve onlarla yaşarız. iyi şeyler kurarsak iyi şeyler yaşarız ve menfaatimiz iyi şeyler yaşamak olur.
ayrıca ahlakı salt değil, çağa göre değişen ve daha iyiye götürülen bir yan olarak da almak iyidir. sürekli gelişmesi daha duyarlı insan ve daha sorunsuz toplum yaratır.
bunları insanların kurmasının ve arkasında uhreviyet olmamasının kötü bir yanı olmadığını söylüyorum.
yani şu: değer diye bir şey yok, hepsini insan uydurmuş o halde neden buna uyalım demenin mantıksız olması gibi bir durum var.
değeri insaların uydurmuş olması onların faydalı bir şey olduğunu değiştirmez yani.
