Yalnızlığıma sarıldıgım bir gece daha. Güvende hissediyorum, emin ellerdeyim, kendimleyim. insanlardan darbe aldıkca daha cok kabuguma sıgınıyorum. Böyle zamanlarda beni koruyan zırhımı denetliyorum yerinde mi diye. Eriyip gittigini farkettigim son birkaç saattir caresizce bekliyorum ki yerine gelsin. Bekliyorum , yazıyorum o esnada. Arkadas edasıyla cevap veriyor kalemim 'sil gözlerini seni sümüklü.'Küçük bir kız cocugu gibi her uzanan ele, dile güvenen ben, bırak da aglayayım diyorum. izin ver insanlara besledigim safca duygularımı bırakayım gözyaslarımla. Bırakayım ve cekeyim üzerime tecrübe denen paranoya gömlegini. insanlara , insanlıga olan inancımın kökünü kazırım belki bu sekilde. incinmem belki bu sayede. Yokustan asagı bırakılan tenekeler gibi savruluyoruz nasılsa. Cıkan her taşla tökezlene tökezlene de olsa yine varacagımız noktaya bi sekilde geliyoruz. Direnmeye ne hacet. Acıya bağışıklık kazanıyoruz öyle ya da böyle. Her teneke bırakıldıgı en yüce en yüksek noktanın anısını saklıyor hep içinde. Çocuklugunu. Hayallerini. Hiçbirimiz bilmiyorduk her gecen gün daha cok alcalacagımızı. Büyüyor sanıyorduk kendimizi. Kalbimizin küçüldüğünden bihaber. Çarpan her taşla kalınlasan ceperin içinde ufalıyor kalplerimiz. Masumiyetimizi yitirdigimizde anlıyoruz.
