bu sabah erken kalktım. istanbul gibi mükemmel tarihi olan bir kent bende hep müthiş duygular uyandırmıştır. saçımı uzun zamandır ilk kez taradım. yataktan kalktığım gibi bıraksaydım istanbula ayıp olurdu..
kafile beni bekliyordu sultanahmet meydanına yakın bir durakta. 7 kişi saydım bir bakışta. matematiğimin iyi olduğunu tekrar hatırladım gülümsedim anlamsızca. istanbula ilk kez gelmiştim. ne söylerlerse söylesinler ben bu şehre kendimi bırakmak ve güvenmek istemiştim. meydanda buluştuk biraz sohbet ettik tanıştık güldük bundan sonraki planlarımızdan bahsettik birazda..
meydana girdik. dikilitaşa doğru yürüdük, zaman geçtikçe içimi garip bir his kaplamıştı. anlam verememiştim..
etrafta insan sesleri kuş sesleri otobüslerin kornaları kulağımda yankılandı bir anda. öyle bir gürültü oldu ki sanki o sıcak ve kırmızı ilk kez bu kadar yoğun ve yakınımdaydı.
öldüm.. evet orada bulunan 7 arkadaşım ve ben öldük. aslında öldüğümüze sevindik çünkü bu kadar gaddar ve acımasız bir dünyada iyi ki daha fazla kalmamışız. tek üzüldüğüm çocuğu ve eşi evde bekleyen arkadaşlarımdı.
yeter artık konuşmayın. konuştukça o bomba bir kez daha patlıyor..
biz öldük farkında mısınız ?
