peki bir insan mutluluktan neden korksun ki? hayat boyu çabalanan o mutlu olmaktan neden kaçsın ki? tam da bu yüzden korkar ve saklanır insanlar mutlu olmaktan. çünkü başlangıç ve bitişten ve de elbette tekerrürden ibaret olan hayat ki; mutluluk akabindeki o mutsuzlukları çok sert çarpar bazen insanların kalplerine. insanlar ki kendilerini tekrar etmekten korktukları kadar korkarlar mesela mutluluktan. ziyandadır lakin işte bu insanlar, kısa hesaplar peşinde, ucuz bahaneler içindedirler.
kaybetme korkusu ki bazen kazanma koşusunu da bıraktırır işte insanlara. mutluluk gibi bir ayrıntı karşısında hiç kazanmamış olmak, hiç kaybetmemiş olmayı da getireceğinden; o yola hiç koyulmak istemez işte bazen insanlar. kolay gelir çünkü, hayatta en kolay vazgeçilecek olgulardan biridir çünkü mutluluk. belki hep geldiği gibi gitmiştir o mutluluk. lakin üretilmek için değil, tüketilmek için arzulanmıştır hep o güzel olgu.
ve işte bu mutluluktan korkan insanlar ki mutlu olamazlar hayat boyunca ve de bu mutlu olmaktan korkan insanlar ki mutlu da etmezler kimseyi hayat boyunca. zira kaybedeceklerine inandıkları için feragat ettikleri o mutluluğu, bu bencilliği kendilerine bile reva görürken; bir başkasına, bir sevdiğine, bir sevdasına ki reha görmek, ilk başta benlikleriyle çelişmek gibi gelir o insanlara.
sonra zaman geçer, sonra zaman dolar ve belki bir ev odasında ve de belki de bir hastane yatağında ölmeyi beklerler bu insanlar. evet, yalnız başlarına, yapayalnızca, mutluluk ki yıllarca uzakta. o korktukları mutluluğu ki herkesten sakındırdıkları halde, buna rağmen kendilerini mutlu etmek için zamanında çırpınan o arkadaşlar, o dostlar, o sevdalar da; artık bir özür için bile çok ama çok uzakta. ve o pişmanlıklarla dolu mutsuz ölüm ki soğumaya başlamıştır artık parmak uçlarında.
