Bir yerden sonra akliniza gelen onca seyin anlamini yitirmedigini dusunmeye baslarsiniz, O anilarin, sözlerin, kavgalarin, opucuklerin..
Bazen özlediginizi dusunursunuz fakat bilirsiniz ki aradaki mesafe oncekinin 10 bin katıdır.
Bazense bir objedir onu hatirlatan, otobus biletidir, sinema biletidir, ucak biletidir hatta belki de bir tisort parcasi veya bir kurabiyedir. Ondan geriye kalan ne varsa Onlari saklarsiniz. En sonunda bu özlemin verdigi aci icinizi oyle kavurmaya baslar ki, bundan kurtulmak icin onunuze bakmak istersiniz. Fakat her defasinda kaçtığınız seyler bir şarkiyla, bir resimle, bir sözle karsiniza tekrar ve tekrar cikar. En sonunda anlarsiniz ki, o zaten hep sizinleydi.
Uzun düşler yasadiniz, arkanizda birakmak istediginiz seyler oldu, ama tek bir gerceğe variliyor ki; hayatiniz onsuz hic olmadigi kadar kuru.
Edit: hayir, bunu eksilemenin bir sebebi olmadigini biliyorsun da neden eksiliyorsun. Sen mi asiksin bana, ey eksileyen yazar?
