Bir zaman o kadar çok ağlarsın ki sonra ağlamaların azalır ve durur. Sen hayatın meşguliyetine dalarsın. Hiçbir şey hissetmemeye başlarsın. Sonra da ne kadar yalnız kaldığını ve içini kimseye dökemediğini fark edersin. Kendin için üzülmeye başlarsın. içine zehrini akıtırsın durmadan. Ağlayıp bu zehirden kurtulmak istersin ama yapamazsın. Nasıl yapasın ki? Hayat böyle yormuş ve yaslanacağın kimse yokken.
