gökyüzü ilk defa bu kadar ıssız istanbulda, ilk defa bu kadar sakin, sanki yaşanmamış bu şehirde aşkların en destansı hali, sanki gündüzle inatlaşırmışcasına karanlık. kapatmak istiyor bir süre de olsa yaşanmışlıkların üstünü belki de. belki de "bu bize bir lütuf" dedirtiyor insana. insanın hiç uyuyası gelmiyor, dalıp gidiyor yalnızlığıyla istanbul un yalnızlığına. arkadaş oluyor onunla gökyüzünde yalnızlığını unutuyor bir an. o an hiç bitmesin istiyor lakin sabah gerçekleri bir kere daha yüzümüze vurmak istercesine geliyor istanbulun üstüne, istanbul çaresiz, ben çaresiz. bir başka gece bu gece anlayamıyorum. anlamama fırsat vermiyor güneş.
