ev kedisi artık epeyi büyüdüğü ve ergenliğe girmiş erkek kedi olduğu için zorunlu alıştırma işlemidir. kedimi eve aldığımda en fazla 3-4 aylık bir sokak kedisiydi. ölmek üzere hastaydı. hatta aldıktan sonra evde ölecek zannedip üzüldüm. ama iyileştirdik kediyi ve eve alalı 8 ay oldu. biz kediye kedi bize alıştı. geçen yaz tatile giderken onu da götürdük yanımızda. ama 2 ay önce arabamızı sattık. tatile filan otobüsle gideceğiz. dolayısıyla kediyi götürebilmemiz neredeyse imkansız. evde bakabilecek kimse kalmayacak. ayrıca dediğim gibi kedi büyüdü ve kendine eş arıyor. mart da yaklaştıkça iyice saldırganlaştı. önümüz kış bu mevsimde kediyi sokağa bırakacak kadar vicdansız değilim tabii ki. ama bahara doğru şöyle günde 2-3 saat filan çıkarsam biraz alışsa diyorum. apartmanda sürekli dolaşıyor zaten. ama daha bahçeye hiç çıkmadı. biraz hırçınlaşıyor bazen ama diğer kedilerden korkabilir. dışardaki kediler aralarına almayacak sürekli boğacaklar diye korkuyorum sözlük. bir çözüm yolu gerekli.
edit: kimse benim hayvan sevgimi bir entry ile ölçebilecek düzeyde değil. entry uzun gelince yalnız başlığı okuyup yargılayanlara duyurulur.
2. edit: arabayı satmaktan kastım geçen gidişimizde arabayla götürebilmiş olmamızdı. lütfen yargılamadan önce bir de benim açımdan bakın. bir eşyayı canlıya değişecek değilim ama çözüm yolu arıyorum. büyük ihtamalle kısırlaştıracağım.
Son edit: entry'i yazdığımı bile unutmuşum. Vazgeçmedim hergeleden tabii ki. 1.5 yaşını geçti baya da kilo aldı tam ev kedisi oldu şimdi. Seyehatlerimizde ilgilenmesi için komşuları ikna ettik şükür. Gün geçtikçe aramızdaki bağ kuvvetlendi zaten daha da bırakmam bu keratayı.
