ilkokula başladığımızda nasıl heycanlanırdık. sonrası ise kabus gelirdi. hiç bitmeyecek bir okul yolu var diye düşünürdük. zamanla hormonlarımız değişiyordu. biz de değişiyorduk. asi oluyorduk. anne baba karşında durmayı güç gösterisi sanıyorduk. liseye gelince aşklarımız da ağır gelmeye başlıyordu. yine de çocuksu kalbimizi yitirmeden seviyorduk. bir yandan üniversiteyi kazanma telaşı...
üniversite...bambaşka bir şehirde aileden uzakta. sadece okul ve eğlenmek... bundan daha iyisi mi var derdik. okudukça keşke lisede olsam demeler başlardı. ya da ne zaman mezun olup çalışmaya başlıyacağım demeler.
mezun olur, diploma alınır. iş aranır. belkı uzun süre sonra işe başlanır. artık evlenmek gerekirdi. etraftakilerin baskısı bir yandan. evlenilecek mukemmel insanı çevreniz sizden daha iyi bilirdi zaten. evlenirsin. geçim derdi sarar. bir yandan çocuk olmalı mı olmamalı mı denir.
çocuk(lar) olur. büyütürsün. büyütürken büyürsün. artık o da iş sahibi olsun da ben kafamı dinleyim dersin.
torun sahibi olursun. bu sefer yeniden anne baba olursun ama bu sefer biraz daha farklı.
hayat işte... asla sorunlardan seni alıkoymaz. hep bir sorun mutlaka vardır gelecekte seni bekleyen.
