bolu isminin aslında herkesin içten içe bildiği çok acıklı bir öyküsü vardır.
temel ile fadime adlı iki cisim varmış. birbirlerine adeta aşıklarmış. temel fadime'ye, rüzgarın yapraklarla gökyüzüne yazdığı gibi narinlik ama kuvvet yüklü, hüzünlü ama umut da dolu şiirler yazarmış. bu şiirleri okuyan fadimenin gözünden bir damla yaş, "sikerim gidiyom ben" dercesine akıp ardında ıslak bir yol bırakırmış. ardından gelen göz yaşları ise tıpkı bir şiirin tekrarlayan mısrası gibi o ilk gözyaşının geçtiği yoldan dökülürlermiş.
şiirler de çok üzücüymüş ama be amına koyim ya. fadime o kadar üzülmüş ki tık diye can vermiş. bunu duyan temel kahrolmuş, kendini asmış.
bu acıklı olay kendilerine ders olsun,şehirlerinden ne bileyim bir şair,bir yazar dahi çıkmasın diye halk, oranın adını temel ile fadime koymaya karar kılmış.
o da zaman denilen öğütücü içerisinde unala ufala günümüze bolu olarak gelmiş.
