17'sinde katledilmek bile bu kadar acıyken 14'ünde aramızdan aldılar çocuğumuzu. bu ülkenin bir çocuğuydu aramızdan alınan. 17'sinde erdal, 14'ünde berkin... yaşasaydı aldığı ekmekle kurduğu masada yemek yerken üzerine gelen havan topu ile ölecekti belki de. bilemeyiz, ama bir şekilde bu ülkede çocuk yaşta insanlar şiddetten, bombadan, çatışmalardan ölmekte.
ve eminim ki ülkenin her bir sokağındaki çocuklar aynı özgürlükle parklarda koşturmaya devam etmediği sürece de unutulmayacak. çünkü o insanlar tüm çocukların özgür olmasını, sevgi dolu büyümesini istiyorlar. tank, top, toma değil tahterevalli görmesini istiyorlar.
belki bir gün berkin elvan isimli bir parktan mutlu çocuklar yarınlarına güvenle bakarak çıkarlarsa onu hep hatırlamadığımız karanlık geçmişimizin bir parçası olarak yad edeceğiz sadece. fırıncılar kürekleri ile gencecik çocukları öldüresiye döveceklerine o çocuklara kurabiyeler ikram edecekler her 10 temmuz'da.
şimdi güzel kardeşim söyle bana hele, ekmek bu hikayenin neresinde?
ekmek mi daha değerli hikayenin bütününden?
