Hayatımıza girerek bana ailemi ne kadar çok sevdiğimi farkettiren hastalık..
Görülen kemoterapiler radyoterapilerle birlikte evdeki herkes mahvolur,sen bitersin karşında annen ölü gibi yattıkça.günlerce devam eden kusmalar,dökülen saçları,solgun yüzünü görürsün ama hep gülümsersin,gülümsemek zorundasındr çünkü,sen güçlü olmak zorundasındr.Hatta o kadar sağlam olursun ki annenin seni karşına alıp yaptığı seni her sonuca hazırlamaya çalışma konuşmasını dinlerken bile ağlamazsın,ağlayamazsın.
Her kontrole gidişinde doktora,uyuyamazsın o gece telefon başındasındır tüm gün,tahlil sonuçlarını öğrenene kadar yüreğin tetikte beklersin.
En ufak bir şikayetinde kalbin çarpar,başım ağrıyor dese içine kurt düşer hastalık mı nüksetti diye...
Sağdan soldan duyduğun kanserin neden olduğu her ölüm haberinde bir kez daha düşersin endişeye,korkuların nükseder.Şükür edersin ardından kendin için buna da şükür diye..
Bu hep böyle gidecektir bilirsin,bulaşmıştır bir kere hayatına bu illet,çaresi yoktur,kabullenirsin...
